ام۱ گرند نوعي تفنگ جنگي آمريكايي و نخستين تفنگ نيمه‌اتوماتيكي بود كه به طور عمومي در اختيار نيروهاي پياده‌نظام قرار داده شد. تا سال ۱۹۳۷ كه ژنرال جرج پاتون اين تفنگ را «بزرگترين جنگ‌افزاري كه تاكنون اختراع شده» خواند و آن را در ارتش آمريكا جايگزين تفنگ اسپرينگفيلد ام۱۹۰۳ كرد، تمامي ارتش‌هاي دنيا از تفنگ‌هاي گلنگدني به عنوان سلاح سازماني اصلي خود استفاده مي‌كردند.
ام۱ در سال ۱۹۳۲ توسط جان گرند طراحي شد و توليد انبوه آن از سال ۱۹۳۶ آغاز شده و از سال ۱۹۳۷ به عنوان سلاح سازماني ارتش آمريكا و در سال‌هاي بعد ده‌ها كشور ديگر دنيا انتخاب شد. در سال ۱۹۵۷ تفنگ ام۱۴ جاي آن را در ارتش آمريكا گرفت، هرچند از ام۱ تا سال ۱۹۶۳ و در سطح محدودي تا سال ۱۹۶۶ در خط مقدم نبرد استفاده مي‌شد. امروزه استفاده از اين تفنگ منحصر به مقاصد آموزشي و تشريفاتي است و البته در بين غيرنظاميان به عنوان تفنگ شكاري، و تمرين نشانه‌گيري استفاده شده و همچنين براي تكميل كلكسيون‌هاي جنگ‌افزار تقاضا دارد.
ام۱ از فشنگ‌هاي ۰۶-۰۳. اسپرينگفيلد (۷٫۶۲x۶۳ م‌م) استفاده مي‌كرد كه البته پس از ورود فشنگ ۷٫۶۲x۵۱ پرقدرت ناتو تعدادي از آن‌ها براي استفاده از اين فشنگ تغيير كاليبر دادند. تغذيه فشنگ آن هم از طريق فشنگ‌خوري انجام شد كه ظرفيت ۸ فشنگ را داشت. در واقع يكي از انتقادات اصلي به اين تفنگ ظرفيت كم فشنگ‌خور و عدم طراحي سيستم خشابي از پائين براي آن بود. ام۱ همچنين قابليت نصب نارنجك‌اندازهاي ام۷، پرتاب نارنجك تفنگي ۲۲ ميلي‌متري و نصب چندين نوع سرنيزه را داشت.
امتياز ام۱ بر سلاح‌هاي نسل خود سرعت بسيار بيشتر شليك با آن بود كه موجب افزايش قابل ملاحظه قدرت آتش نيروهاي پياده‌نظام مي‌شد در حالي‌كه قدرت، دقت و بُرد آن نيز كاهش نيافته بود. به اين ترتيب ديگر ارتش‌هاي دنيا نيز به تدريج رو به استفاده از ام۱ و ديگر تفنگ‌هاي اتوماتيك و نيمه‌اتوماتيك در ارتش‌هاي خود آوردند. ام۱۴ كه در سال ۱۹۵۷ در آمريكا جايگزين ام۱ شد، و تفنگ ايتاليايي برتا ب‌ام۵۹ از مهم‌ترين سلاح‌هايي بودند كه بر اساس ام۱ ساخته شدند. ام۱ كارابين هرچند نامي مشابه‌ام۱ دارد اما سلاحي به كلي متفاوت است. برخي سلاح‌هاي ديگر با نام ام۱ نيز مانند مسلسل دستي تامسون ام۱ و تانك ام۱ آبرامز توليد شده‌اند كه ارتباطي با تفنگ ام۱ ندارند. در واقع حرف ام (M) در اينجا مخفف واژه مدل (Model) است.